سراغم. ترس از نوشتن که نه، ترس از تمام دنیا. رو راست بگم،  همون فرار کردن از همه می شه. اینگار ادم می خواد

هیچ ردی ازش نمونه تو دنیا. بره و بره. والبته هرچی هم این فرار ادامه پیدا می کنه خودش می دونه که فایده ای نداره و

این راه به نا کجاست...

  کسایی مثل من می دونن که گاهی ادم تو دور خراب می افته و تا بخواد در بیاد اینگار تمام دنیا می ان جلوش که مبادا

یک قدم برداری. اینجور مواقع یا باید خودم ادم در بیاد از این حالت که حداقل برا من گاهی خیلی طول می کشه. یا باید

یه نفر باشه کنارت که اینقدر دوست داشته باشه  وبهت ارزش بده که بفهمه چه مرگته و با همه ی سختی، یه تکانه

بده بهت تا بفهمی که به ناکجا داری می ری و ایست بدی.... 

  زندگی من سرشار از این دور هاست....

  سرشار از جنگ بی پایان با این دور های خراب که اینگار تمومی نداره تا ابد....

پ.ن : خوبه که یه  نیمچه درخت یاس تو حیاط خونه ما مهمون همیشگی دیواره . که وقتی گاهی از ایفون خسته

می شم و خودم می رم در رو باز می کنم یه نفس می کشم و با خودتم می گم که شاید دنیا هنوز دست

خداست....

   امروز کلاً حس خوبی ندارم. بعضی وقتها حس دست و پا زدن میاد سراغم. اما گاهی خیلی شدید تره. حس کسی که داره غرق میشه و هیچ کاری نمی تونه بکنه و فقط دست وپا می زنه به امید اینکه به یه جا گیر کنه و به ارامش برسه. اما نمی دونه که هرچی بیشتر دست و پا می زنی ، بیشتر فرو می ری....

چه می شه کرد. ادم  غریق  اینجور چیزا حالیش نمی شه.....

   کلافه ام . سنگینترین کابوس هام شدن خوراک لحظه لحظه هام... اینکه مدام فکر کنی کسی  که دوسش داری الان با کسیه که باعث جداییت شده.... اینکه اون می تونه کسی که دوس داری و رو ببینه هر وقت خواست و تو نمی تونی به هزار دلیل از دوری مسافت تا.... ببینش. اینکه الان داره باهاش قدم می زنه و تو چپیدی تو خودت و حتی نمی تونی....

    اینکه روح و جسم کسی که دوسش داری از دست دادی و تو هیچ کاری نمی تونی بکنی...

    اینکه کسی که اتیش زد زندگیتو حالا داره نفوذ می کنه و....

    اینکه هفت ماه باشه که نتونی بهش بگی عزیزم.... چون این حق ازت گرفته شده و. حالا شده نا حق....

    اینکه این اینکه ها تو یه دور ابدی ثانیه به ثانیه هوار می شن رو سرت...

    پ.ن : این کابوس های بالا سنگینترین کابوسم نیستن. نمی شه حتی نوشتش...

    گاهی وقتها شده که از خودم ناامید شدم، اما از خدا نه، به همون دلیلی که قبلاً گفتم: که خدا خودش می گه که همیشه هست و نزدیک ترینه. البته این حرف یه بلف اعصاب خورد کن برای کسی که خودش به این نتیجه نرسیده باشه.  ادم باید خودش به این نتیجه برسه .

الان از همون وقتهاست. حسابی پاشیدم، روحی و جسمی ، شخصی و اجتماعی و کاری...

 تنها امیدم همون نقطه ی نوری که خدا موقع تولدم  بهم داد  و  گفت برو تو یه دنیا ی دیگه .... یه را دیگه...

پ.ن: شده دلتون برا یه ساعت خواب راحت تنگ بشه؟..... می دونم شده....

 تا كي بايد فرار كرد....

نمي دونم اخر سر به كجا قرار برسم .

خدايا چه برنامه اي برام چيدي؟ مي دونم كه هرچي هست ،  من بهت ايمان دارم. ايمان دارم كه بهترين چيدمان چي هستي،  اما.... من خسته ام....

خدا تو چي ، خسته نمي شي از اين همه خستگي ما ادما....

پ.ن: خدا تنها كسيه كه خسته نيست از من حتي وقتيكه خودم از خودم خسته ام....

خشم عصبيت ..... يه زجر تدريجي و بي نهايت كه انگار وقتي گرفتارش مي شي تمومي نداره. هي كه زمان مي گذره انگار ريشه هاش سنگين تر مي شن و ادم بيشتر و بيشتر دچارش مي شه....

   حس يه اتش فشان رو دارم كه دقيقه به دقيقه داره گدازه هاش بيشتر و داغتر و سركش تر مي شه. يه اتشفشان كه  كه منتظر فورانه.... تا همه چيز رو بسوزونه....

  پ.ن: خشم.... خشم..... خشم......